Летась Мінспорту склала чорны спіс з 49 футбалістаў, большасць з якіх у жніўні 2020 года выказалася супраць гвалту. З таго часу гульцы чакалі рашэння спецыяльнай камісіі, але вердыкту няма дагэтуль. Адзін з вядомых беларускіх футбалістаў Станіслаў Драгун, які знаходзіўся ў спісе, 4 чэрвеня абвясціў пра завяршэнне кар’еры, а нядаўна даў персанальную прэс-канферэнцыю, дзе параіў «не лезці ў тыя нетры, у якіх нічога не разумееш».
«Цяпер Стас многае зразумеў. Асабліва пасля таго, як тыя, хто збег з краіны, стаўшы на шлях інфармацыйнага экстрэмізму, працягвалі з упартасцю выстаўляць Драгуна ахвяру, што спачувае іх ідэям, як ворага рэжыму, вымушанага маўчаць. Станіслаў вырашыў нарэшце пазбавіць нашых футбалістаў прыліплага клішэ маўчуноў», — піша ў матэрыяле пра прэс-канферэнцыю загадчык аддзела спорту «СБ. Беларусь сегодня» Сяргей Канашыц.
Прыводзім асноўныя цытаты футбаліста.
Сумеснае рашэнне
Драгун заявіў, што прэс-канферэнцыя — гэта яго сумеснае рашэнне з Міністэрствам спорту і турызму: «Па-першае, таму, што я прыняў рашэнне завяршыць футбольную кар’еру. А па-другое, таму, што не сціхае інфармацыйны шум вакол маёй персоны ў інтэрнэце. Трэба расставіць акцэнты, а таму хацеў бы асабіста данесці сваю пазіцыю да ўсіх».
Нагадаем, раней «Трыбуна» пісала, што праз «чорную метку» Мінспорту сезон 2022−2023, відаць, стане для Драгуна апошнім у прафесійным футболе.
Ці мусіць футбаліст разбірацца ў палітыцы?
— Перш чым адказаць, хачу, кіруючыся ўласным досведам, перасцерагчы футбалістаў, асабліва маладых, ад паспешлівых неабдуманых рашэнняў і заяваў. Параіць ім засяродзіцца і займацца сваёй справай, футболам, гульнёй і ні ў якім разе не лезці ў тыя нетры, у якіх нічога не разумееш. Нават калі раптам падасца, што разумееш тут усё. Прыклад гэтага — я. Чалавек, які палез не туды, куды трэба, не даў рады таму ціску, які аказваўся. Кожны мусіць займацца сваёй справай, спартоўцы — спортам, футбалісты — футболам, а палітыкі — палітыкай.
«Не трэба рабіць з мяне апазіцыянера»
— Для гэтага ў тым ліку сабраная дадзеная прэс-канферэнцыя. Каб я мог адкрыта асабіста заявіць: не трэба рабіць з мяне апазіцыянера. Я не падпісваў ніякіх лістоў, нікуды не з’ехаў, я люблю сваю краіну, я хачу працаваць на карысць беларускага футбола, калі яму спатрэбяцца мае веды і назапашаны досвед. Але і сёння ўвесь час даводзіцца адчуваць ціск.
У 2020 годзе я з ім не справіўся, хоць гуляў на вялікіх стадыёнах, адчуваў эмацыйны прэс шматтысячнага натоўпу заўзятараў. Усім вядомае запісанае ў тыя дні футбалістамі відэа «Футбалісты супраць гвалту». Але мы запісвалі яго выключна з мірнай мэтай, супраць гвалту з усіх бакоў, і не думалі, што пасля яно будзе ўспрымацца як нейкае суперапазіцыйнае.
Усе людзі супраць гвалту — гэта аксіёма. Аднак потым з іншага боку ўсё перакруцілі так, што з нас зрабілі ворагаў рэжыму. А далей — больш: відэа ім ужо стала мала, наступны крок — ідзі на барыкады, кудысьці яшчэ. Не, хлопцы: стоп, хопіць. Я яшчэ перад хаосам 2020-га ў адным з інтэрв'ю сказаў: гэта не мая вайна. Я не палітык, я футбаліст. Гэтай пазіцыі прытрымліваюся і цяпер. Паспрабаваў, зразумеў: гэта зусім не тое, чым варта займацца прафесійнаму спартоўцу.
Чаму футбалісты маўчаць пра палітыку?
— Думаю, шмат у чым таму, што гэтая тэма ўжо набіла аскому, ад яе стаміліся. Ціск усім надакучыў, усе хочуць проста гуляць у футбол. Усялякія заклікі выклікаюць раздражненне, калі казаць пра так званыя апазіцыйныя СМІ.
Вы за БЧБ-сцяг ці за дзяржаўны?
— Вядома, за дзяржаўны! Нейкае нават дзіўнае пытанне.
Дзяржаўны сцяг на футболках удзельнікаў першынства краіны
— Я толькі за. Гэта ж чэмпіянат Беларусі, праўда? Які ж яшчэ мусіць быць сцяг?
Чаму беларускія спартоўцы не спяваюць гімн?
— Можа, пытанне вакальных здольнасцяў? А калі сур’ёзна, я б не стаў на гэтым вельмі акцэнтавацца. Тыя ж італьянцы ці прадстаўнікі іншых краін паўднёвых рэгіёнаў больш імпульсіўныя. Нашыя — сціплыя, заціснутыя, сканцэнтраваныя на гульні, ім часта проста цяжка выплюхваць эмоцыі на людзях.
Ці дастаткова робіцца ў нашай краіне для развіцця спорту і футбола?
— Дзяржава робіць для спорту вельмі шмат — гэта факт бясспрэчны. Напэўна, як ні ў адной іншай краіне. Дзяржава ў Беларусі — самы галоўны і асноўны інвестар у спорт, таму адкрываюцца стадыёны, будуюцца палі… У маім дзяцінстве не было штучных газонаў амаль у кожным раёне.
Крыўда на тых, хто пакінуў краіну
— Ведаеце, цяжка выказаць словамі стаўленне да людзей, якія працуюць на разбурэнне беларускага спорту. Вырашыў з’ехаць — калі ласка, але не трэба нам расказваць адтуль, як жыць, нешта забараняць і ў чымсьці абмяжоўваць. Гэтыя заклікі не нясуць нічога добрага, і стаўленне да іх адпаведнае. Мы ж не расказваем, як ім там жыць, дык і вы нас тут не чапайце.
Нагадаем, вядомы беларускі футбаліст Станіслаў Драгун абвясціў пра завяршэнне кар’еры ў дзень свайго 35-годдзя. Апошнім клубам Драгуна быў барысаўскі БАТЭ. За нацыянальную зборную Беларусі паўабаронца правёў 68 матчаў, у якіх забіў 11 мячоў. У гэтым сезоне Станіслаў не выходзіў на поле. Як паведамлялася, ён і яшчэ некалькі дзясяткаў футбалістаў трапілі ў чорны спіс Мінспорту за тое, што выказаліся супраць гвалту ў дачыненні да пратэстоўцаў у жніўні-2020. Гэтыя гульцы дагэтуль не атрымалі дазволу на ўдзел у матчах чэмпіянату Беларусі.
